تهماسب صلحجو
سرانجام آن جامعۀ دوقطبی سرگردان بین ارزشهای دوگانۀ ناهمگون سر به شورش برداشت، انقلاب رُخ داد. پدرسالارهای پایبند اخلاق سنتی پیروز میدان شدند، به قدرت رسیدند، در جامعه طرحی دیگر درانداختند، هر آنچه را که سبب «جریحهدار کردن اخلاق و عفت عمومی» قلمداد میشد، پاکسازی کردند و… داستان دخترهای معترض به استبداد پدر، سالها بر پردۀ سینما ناگفته ماند تا این که «زینت» (ابراهیم مختاری، ۱۳۷۳) طلسم را شکست و قصۀ سرپیچی دختری از ارادۀ سنتِ پدرسالاری را بازگفت… ارزش این فیلم در ریشهیابی اجتماعیِ سنت پدرسالاری است که از قراردادهای کهنه و بستر جامعهای بومی و گرفتار جهل و خرافات سرچشمه میگیرد.
در چنین قلمرویی گاهی سرپیچی از سنتها تاوان سنگینی دارد. سرنوشت هولناک دخترهای سنتشکن و چهرۀ تباه فاجعه را «عروس آتش» (خسرو سینایی، ۱۳۷۹) و «بمانی» (داریوش مهرجویی، ۱۳۸۰) فراتر از طاقت منِ تماشاگر نشان میدهند؛ دخترهایی که برای انتخاب آزاد عشق و زندگی، خود را به آتش میکشند تا اسیر سنت بیترحم پدرسالاری در طایفه و عشیره نباشند…*
@filmemrooz_official
*متن کامل این مقاله را در صفحات ۲۰و۲۱ بیستوهفتمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.