قرار بود در نشستی با یاد و حضور کامران شیردل من هم باشم، اما بخت یار نشد و حسرتش برای من ماند..
من اگر می بودم دلم می خواست از جنبه ای از کامران شیردل یاد کنم که معمولن به این جنبه سینماگران کمتر توجه می شود چون غالبن توجه ها به فیلم ها و اهمیت زیبایی شناسی فیلم های فیلمساز است. من اگر می بودم می خواستم از همراهی کامران شیردل با مستندسازان برای رسیدن به حقوق شان یاد کنم. خاطرم هست وقتی حدود بیست سال پیش در ترکیب هییت موسس در پی رسمیت بخشیدن به تشکل انجمن مستندسازان بودیم و به ضرورت به دیدار مدیران دولتی و سینمایی می رفتیم، کامران شیردل به عنوان یک مستندساز با سابقه و صاحب نام در کنارمان بود و از همراهی با ما و پشتیبانی از راهی که در پیش گرفته بودیم دریغ نداشت…این همراهی پس از تاسیس هم ادامه داشت و او در ترکیب نخستین هییت مدیره انجمن مستندسازان حضور یافت.
سال ها از تاسیس و تثبیت انجمن گذشت و او گرفتار تاسیس و سپس چند دوره دبیری جشنواره کیش شد و پس از کناره گیری از جشنواره هم گویا گرفتار درد کمر شد و کمتر به انجمن سر می زد…
تا این که پارسال انجمن مستندسازان با خانه سینما اختلاف پیدا کرد و نیاز به حمایت مستندسازان داشت. تصویر کامران شیردل که عصا بدست به جمع مستندسازان معترض به خانه سینما در خیابان سمنان پیوست از خاطرم نمی رود. او تا پایان اعتراص با کمر دردش در کنار مستندسازان ایستاد و مرا یاد روزهای پرتب و تاب تاسیس انجمن انداخت…در واقع هم گویا کامران دریافته بود که انجمن مستندسازان هنوز در مرحله تاسیس است و همان اندازه که به پشتیبانی مستندسازان جوان نیازمند است، به پشتیبانی مستندسازان با سابقه هم نیاز دارد. دست کامران شیردل را از دور می فشارم و سپاسگزار اویم که همواره پشتیبان حقوق جمعی مستندسازان سینمای ایران است.
ابراهیم مختاری. ۳۰/۱۰/۹۶
